ورود صندوق‌های پوشش ریسک به بلاک‌چین: شاخص‌سازی استراتژی‌های فعال

در یک مقاله قبلی، مفهوم “Shopification of Wealth” یا ایده‌ای که بلاک‌چین می‌تواند موانع ورود به بازار را کاهش داده و عملیات را برای مشاوران مالی و مدیران ثروت به صورت گسترده‌ای مقیاس‌پذیر کند، معرفی شد. همان‌طور که Shopify به هر کسی امکان راه‌اندازی کسب‌وکار خرده‌فروشی آنلاین را داد، ارز دیجیتال نیز به نسل جدیدی از حرفه‌ای‌های سرمایه‌گذاری کمک می‌کند تا بدون وابستگی به زیرساخت‌های سنتی مالی، کسب‌وکارهای مشاوره‌ای راه‌اندازی و توسعه دهند.

این دموکراتیزه شدن مشاوره، تغییرات گسترده‌تری را در مدیریت دارایی‌ها نوید می‌دهد. وقتی به تصویر کلی نگاه می‌کنید — فراتر از مشاور و دارایی‌ها — تحولی در استراتژی‌های سرمایه‌گذاری و ماشین‌آلات پشت آن‌ها نیز مشاهده می‌کنید.

توکن‌سازی شکل تمامی کلاس‌های دارایی را تغییر خواهد داد

فراتر از مشاوره، ارز دیجیتال و توکن‌سازی در آستانه بازطراحی کامل کلاس‌های دارایی قرار دارد. این امکان را فراهم می‌کند که دارایی‌ها به صورت جهانی قابل دسترس، تقسیم‌پذیر، قابل ترکیب و ۲۴/۷ قابل معامله باشند. به عنوان مثال، استیبل‌کوین‌ها در سال ۲۰۲۴ تسهیلاتی به ارزش ۲۷.۶ تریلیون دلار در انتقالات زنجیره‌ای فراهم کردند که از حجم تراکنش‌های ویزا و مسترکارت بیشتر بود. کارایی واضح است: تراکنش‌ها بلافاصله در سراسر جهان تسویه می‌شوند، با اصطکاک و زمان توقف کمتر. حتی محصولات سنتی و ثابت‌مانند صندوق‌های بازار پول نیز به زنجیره منتقل می‌شوند. صندوق‌های سنتی بازار پول حدود ۱۰ تا ۲۵ واحد پایه به عنوان کارمزد دریافت می‌کنند، در حالی که زیرساخت‌های ارز دیجیتال می‌توانند به طور قابل توجهی این هزینه‌ها را کاهش دهند. مطالعه‌ای از گروه مشاوره بوستون تخمین می‌زند که توکن‌سازی صندوق‌ها می‌تواند حدود ۱۷ واحد پایه بازدهی سالانه (یا تقریباً ۱۰۰ میلیارد دلار در سال به صورت جهانی) را با حذف ناکارآمدی‌های عملیاتی اضافه کند. به طور خلاصه، توکن‌سازی بازارها را همیشه باز و فوق‌العاده کارآمد می‌کند و دارایی‌ها را برای یک پایگاه سرمایه‌گذار جهانی قابل دسترس می‌سازد.

از شفافیت دارایی‌ها به شفافیت استراتژی‌ها

اکنون این دیدگاه به اشتراک گذاشته می‌شود که توکن‌سازی شفافیت بیشتری به دارایی‌ها می‌بخشد. ذخایر و تراکنش‌های زنجیره‌ای اغلب به‌صورت زنده قابل بررسی هستند. با این حال، استراتژی‌ها و مدیران سرمایه‌گذاری فعال همچنان به‌صورت یک جعبه سیاه باقی مانده‌اند. ما می‌توانیم دارایی‌های توکنی شده را در زنجیره مشاهده کنیم، اما منطق مدیریت پورتفولیوها همچنان مبهم است زمانی که استراتژی‌ها خارج از زنجیره قرار دارند. در حالی که هرکس می‌تواند دارایی‌های یک قرارداد وام‌دهی دیفای را بررسی کند، اما هنوز نمی‌توان به جریان‌ها، تخصیص‌ها و اقتصادهای یک صندوق پوشش ریسک همان‌طور نگاه کرد. مرز بعدی آوردن همان شفافیت و قابلیت ترکیب به استراتژی‌ها و مدیران آن‌هاست، نه فقط دارایی‌های پایه.

صندوق‌های پوشش ریسک امروز: بزرگ، انحصاری و غیرشفاف

صندوق‌های پوشش ریسک، گروه‌های سرمایه‌ای خصوصی هستند که از تکنیک‌های معاملاتی و مدیریت ریسک پیچیده برای دستیابی به بازدهی مطلق استفاده می‌کنند. به‌طور جهانی، این صندوق‌ها میلیاردها دلار در دارایی‌ها را از معادلات سهام و اعتباری تا مدل‌های ماکرو جهانی و کمی مدیریت می‌کنند. پایگاه سرمایه‌گذار آن‌ها تقریبا به‌طور کامل از سرمایه‌گذاران نهادی و افراد فوق‌العاده ثروتمند تشکیل شده و اغلب از طریق بانک‌های خصوصی یا وجوه تغذیه‌کننده دسترسی می‌یابند. سرمایه‌گذاری مستقیم معمولاً نیازمند این است که فرد سرمایه‌گذار معتبر یا دارای شرایط خاص باشد، با تعهدات حداقل معمولاً ۱ میلیون دلار یا بیشتر (صندوق‌های سطح بالا اغلب ۵ تا ۱۰ میلیون دلار می‌طلبند).

بسیاری از سرمایه‌گذاران از طریق صندوق‌های ترکیبی که چندین صندوق پوشش ریسک را برای تنوع ترکیب می‌کنند، به این ابزارها دسترسی پیدا می‌کنند اما این کار به لایه‌ای دیگر از کارمزدها منجر می‌شود، غالباً ۱ تا ۱.۵ درصد کارمزد مدیریت سالانه به‌علاوه ۱۰ درصد از عملکرد بر اساس ساختار کارمزد “۲ و ۲۰” صندوق‌های پایه. این وسیله‌ها همچنان غیرشفاف باقی می‌مانند و اطلاعات کمی درباره دارایی‌ها یا معاملات فاش می‌کنند. سرمایه‌گذاران باید به مدیرانی اعتماد کنند که تنها بینش‌هایی دوره‌ای و جزئی از استراتژی‌هایشان ارائه می‌دهند. دسترسی محدود و اطلاعات کمیاب است.